Μια ανθολογία από τα δέκα κείμενα του λόγου του Θεού σχετικά με τα «Έργο και είσοδος» (Μέρος Έκτο)
36. Από τη δημιουργία μέχρι σήμερα, ο Θεός έχει υπομείνει τόσο πόνο και έχει υποφέρει από τόσες επιθέσεις. Όμως, ακόμα και σήμερα, ο άνθρωπος εξακολουθεί να μη μαλακώνει τις απαιτήσεις που έχει από τον Θεό, ακόμα μελετά τον Θεό, ακόμα δεν δείχνει καμία ανοχή απέναντί Του και δεν κάνει τίποτα άλλο από το να Τον συμβουλεύει, να Τον κριτικάρει και να Τον πειθαρχεί, σαν να φοβάται μήπως ο Θεός πάρει τον λάθος δρόμο, μήπως ο Θεός στη γη είναι κτηνώδης και παράλογος ή εντελώς ανεξέλεγκτος ή μήπως δεν θα καταφέρει τίποτα. Ο άνθρωπος ανέκαθεν είχε αυτήν τη στάση απέναντι στον Θεό. Πώς θα μπορούσε να μη στεναχωρεί τον Θεό; Όταν ενσαρκώθηκε, ο Θεός υπέμενε τρομερό πόνο και εξευτελισμό. Πόσο χειρότερο, λοιπόν, είναι να κάνεις τον Θεό να αποδεχθεί τη διδασκαλία του ανθρώπου; Ο ερχομός Του ανάμεσα στους ανθρώπους Του στέρησε κάθε ελευθερία, σαν να ήταν φυλακισμένος στον Άδη, και αποδέχθηκε την ανάλυση από τον άνθρωπο, χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση. Αυτό δεν είναι ντροπή; Ερχόμενος στην οικογένεια των κανονικών ανθρώπων, ο Ιησούς υπέμενε τη μέγιστη αδικία. Ακόμα πιο εξευτελιστικό είναι το γεγονός ότι Εκείνος ήρθε σ' αυτόν τον σκονισμένο κόσμο και ταπεινώθηκε στον μέγιστο βαθμό, παίρνοντας μια εξαιρετικά κοινότυπη μορφή. Όταν γίνεται ένα πενιχρό ανθρώπινο ον, ο Ύψιστος δεν υποφέρει λόγω των κακουχιών; Και δεν τα κάνει όλα αυτά για την ανθρωπότητα; Έχουν υπάρξει φορές που Εκείνος σκεφτόταν μόνο τον εαυτό Του; Αφότου απορρίφθηκε και θανατώθηκε από τους Ιουδαίους, και όταν τον περιγελούσαν και τον χλεύαζαν οι άνθρωποι, Εκείνος δεν παραπονέθηκε ποτέ στον Ουρανό, ούτε διαμαρτυρήθηκε στη γη. Σήμερα, αυτή η τραγωδία, η οποία συνέβη πριν από χιλιετίες, έχει επανεμφανιστεί στις τάξεις αυτών των ανθρώπων που μοιάζουν με τους Ιουδαίους. Δεν διαπράττουν τις ίδιες αμαρτίες; Τι δίνει στον άνθρωπο τα προσόντα να λαμβάνει τις υποσχέσεις του Θεού; Δεν αντιτίθεται στον Θεό, για να αποδεχθεί, στη συνέχεια, τις ευλογίες Του; Γιατί ο άνθρωπος δεν αποδέχεται ποτέ τη δικαιοσύνη ή δεν αναζητά την αλήθεια; Γιατί δεν ενδιαφέρεται ποτέ για τα όσα κάνει ο Θεός; Πού είναι η δικαιοσύνη του; Πού είναι η αμεροληψία του; Έχει το θράσος να εκπροσωπεί τον Θεό; Πού είναι η αίσθηση δικαιοσύνης του; Πόσα από αυτά που αγαπάει ο άνθρωπος, τα αγαπάει κι ο Θεός; Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά ανάμεσα σε ανόμοια πράγματα[33], συγχέει πάντοτε το μαύρο με το άσπρο, αποσιωπά το δίκαιο και την αλήθεια και τιμά τη μεροληψία και την αδικία. Διώχνει το φως και χοροπηδά μέσα στο σκοτάδι. Εκείνοι που αναζητούν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη εκδιώκουν το φως, εκείνοι που αναζητούν τον Θεό Τον ποδοπατούν και οι ίδιοι ανυψώνονται στον ουρανό. Ο άνθρωπος δεν διαφέρει σε τίποτα από έναν ληστή[34]. Πού είναι η λογική του; Ποιος μπορεί να πει τι είναι σωστό και τι λάθος; Ποιος μπορεί να υπερασπιστεί το δίκαιο; Ποιος είναι διατεθειμένος να υποφέρει για την αλήθεια; Οι άνθρωποι είναι φαύλοι και διαβολικοί! Σταύρωσαν τον Θεό στον σταυρό και τώρα χειροκροτούν και ζητωκραυγάζουν, τα άγρια ξεφωνητά τους δεν έχουν σταματημό. Είναι σαν τις κότες με τους σκύλους, συνωμοτούν και συμπράττουν, έχουν ιδρύσει το δικό τους βασίλειο, η ανάμειξή τους δεν έχει αφήσει κανένα μέρος αδιατάρακτο, κλείνουν τα μάτια τους και αλυχτούν μανιασμένα, συναγελάζονται και μια πομπώδης ατμόσφαιρα δημιουργείται, υπάρχει βουή και ζωντάνια, κι εκείνοι που στα τυφλά συνδέονται μεταξύ τους εξακολουθούν να αναδύονται, όλοι κρατάνε ψηλά τα «επιφανή» ονόματα των προπατόρων τους. Αυτοί οι σκύλοι και οι κότες έχουν από καιρό αποθέσει τον Θεό στο πίσω μέρος του μυαλού τους, και δεν έχουν δώσει ποτέ προσοχή στην κατάσταση της καρδιάς του Θεού. Δεν προκαλεί έκπληξη το ότι ο Θεός λέει πως ο άνθρωπος είναι σαν τον σκύλο ή την κότα· σαν ένας σκύλος που γαβγίζει και παρασύρει εκατοντάδες άλλους να αρχίσουν να αλυχτάνε· με αυτόν τον τρόπο, κάνοντας τόσο πάταγο, έχει φέρει το έργο του Θεού μέχρι τη σήμερον ημέρα, αγνοώντας πώς είναι το έργο του Θεού, αν υπάρχει δικαιοσύνη, αν ο Θεός έχει πού την κεφαλήν κλίναι, με τι μοιάζει το αύριο, πώς είναι η μοναξιά του ή η αισχρότητά του. Ο άνθρωπος ποτέ δεν σκέφτεται υπερβολικά τα πράγματα, δεν ανησυχεί ποτέ για το αύριο και έχει μαζέψει όλα όσα είναι επωφελή και πολύτιμα στην αγκαλιά του, χωρίς να αφήσει τίποτα για τον Θεό, παρά μόνο απομεινάρια και υπολείμματα[35]. Πόσο βάναυσος είναι ο άνθρωπος! Δεν τους περισσεύει κανένα συναίσθημα για τον Θεό και, αφότου κατασπαράξει στα κρυφά τα πάντα από τον Θεό, Τον πετάει μακριά πίσω του και δεν δίνει πλέον καμία σημασία στην ύπαρξή Του. Απολαμβάνει τον Θεό, αλλά και Του αντιτίθεται και Τον ποδοπατά, ενώ με το στόμα του ευχαριστεί και δοξάζει τον Θεό. Προσεύχεται στον Θεό και εξαρτάται από τον Θεό, αλλά κι επίσης Τον εξαπατά. «Εξυψώνει» το όνομα του Θεού και υπολήπτεται το πρόσωπο του Θεού, όμως, την ίδια στιγμή, αναίσχυντα και ξεδιάντροπα κάθεται επάνω στον θρόνο του Θεού και κρίνει την «αδικία» του Θεού· από το στόμα του βγαίνουν τα λόγια που χρωστάει στον Θεό και πραγματεύεται τα λόγια του Θεού, όμως μέσα στην καρδιά του εξαπολύει ύβρεις ενάντια στον Θεό· είναι «ανεκτικός» απέναντι στον Θεό, όμως, ταυτόχρονα, Τον καταπιέζει, ενώ λέει ότι το κάνει για χάρη του Θεού· στα χέρια του κρατά τα πράγματα του Θεού και στο στόμα του μασάει την τροφή που του έχει δώσει ο Θεός, όμως τα μάτια του ρίχνουν ένα ψυχρό και απαθές βλέμμα στον Θεό, σαν να θέλει να Τον καταβροχθίσει ολόκληρο· κοιτά την αλήθεια, αλλά επιμένει να λέει ότι πρόκειται για κόλπο του Σατανά· κοιτά το δίκαιο, αλλά το εξωθεί στην αυταπάρνηση· κοιτά τις πράξεις του ανθρώπου, αλλά επιμένει ότι αυτές είναι το ίδιο με τον Θεό· κοιτά τα φυσικά χαρίσματα του ανθρώπου, αλλά επιμένει ότι αυτά είναι η αλήθεια· κοιτά τις πράξεις του Θεού, αλλά επιμένει ότι είναι υπεροπτικές και απατηλές, μεγαλόστομες και αλαζονικές. Όταν ο άνθρωπος κοιτά τον Θεό, επιμένει να Του βάζει την ετικέτα του ανθρώπου και προσπαθεί σκληρά να Τον βάλει στη θέση ενός δημιουργημένο όντος, το οποίο συνεργάζεται με τον Σατανά· γνωρίζει πολύ καλά ότι πρόκειται για τις ομιλίες του Θεού, όμως λέει ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα γραπτά ενός ανθρώπου· γνωρίζει πολύ καλά ότι το Πνεύμα έχει υλοποιηθεί στη σάρκα, ο Θεός έχει ενσαρκωθεί, όμως λέει μόνο ότι αυτή η σάρκα είναι απόγονος[36] του Σατανά· γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Θεός είναι ταπεινός και κρυμμένος, όμως λέει μόνο ότι ο Σατανάς έχει ταπεινωθεί κι ότι ο Θεός έχει νικήσει. Τι άχρηστος! Ο άνθρωπος δεν κάνει ούτε για φύλακας σκύλων! Δεν ξεχωρίζει το άσπρο από το μαύρο και σκοπίμως κάνει το μαύρο άσπρο. Μπορούν οι δυνάμεις και η πολιορκία του ανθρώπου να ανεχθούν την ημέρα της χειραφέτησης του Θεού; Αφότου σκοπίμως αντιταχθεί στον Θεό, ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται διόλου ή φτάνει ακόμα και στο σημείο να Τον θανατώσει, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο στον Θεό να αποκαλυφθεί. Πού είναι η δικαιοσύνη; Πού είναι η αγάπη; Κάθεται δίπλα στον Θεό και Τον εξαναγκάζει να γονατίσει και να ικετεύει για συγχώρεση, να υπακούσει σε όλες τις διευθετήσεις του ανθρώπου, να συναινέσει σε όλους του ελιγμούς του, και βάζει τον Θεό να ακολουθήσει το παράδειγμά του σε οτιδήποτε Εκείνος κάνει, διαφορετικά ο άνθρωπος εξοργίζεται[37] και γίνεται έξαλλος. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να μη θρηνεί υπό αυτήν την επιρροή του σκότους, η οποία κάνει το μαύρο άσπρο; Πώς θα μπορούσε να μην ανησυχεί; Γιατί λέγεται ότι όταν ο Θεός ξεκίνησε το πιο πρόσφατο έργο Του, ήταν σαν να χαράζει μια νέα εποχή; Οι πράξεις των ανθρώπων είναι τόσο «πλούσιες», η «ανεξάντλητη ζωοδόχος πηγή» που αδιάλειπτα «αναπληρώνει» το χωράφι της καρδιάς του ανθρώπου, μολονότι η «ζωοδόχος πηγή» του ανθρώπου ανταγωνίζεται τον Θεό, χωρίς ηθικές αναστολές[38]. Αυτά τα δύο είναι ασυμβίβαστα, και βάζει τους ανθρώπους στη θέση του Θεού χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ενώ ο άνθρωπος συνεργάζεται μ' αυτό, χωρίς να σκέφτεται καθόλου τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Και με τι αποτέλεσμα; Με ψυχρό αίμα πετάει τον Θεό στην άκρη και Τον διώχνει μακριά, ενώ οι άνθρωποι δεν Του δίνουν καμία σημασία, φοβούμενοι μήπως τους αποσπάσει την προσοχή και τρέμοντας μήπως η ζωοδόχος πηγή του Θεού σαγηνέψει τον άνθρωπο και τον κερδίσει. Έτσι, αφότου βιώσει πολλά χρόνια εγκόσμιας ανησυχίας, συνωμοτεί και μηχανορραφεί ενάντια του Θεού, ενώ φτάνει στο σημείο ακόμα και να βάλει τον Θεό στο στόχαστρο της επίπληξής του. Είναι σαν ο Θεός να έχει γίνει μια δοκός στον οφθαλμό και ο άνθρωπος κοιτά απεγνωσμένα πώς να αρπάξει τον Θεό και να Τον ρίξει στη φωτιά για να Τον εξευγενίσει και να τον εξαγνίσει. Βλέποντας τον Θεό να δυσανασχετεί, ο άνθρωπος χτυπά το στήθος του και γελά, χορεύει από χαρά και λέει ότι κι ο Θεός έχει βυθιστεί στον εξευγενισμό, λέει ότι θα καψαλίσει τις σιχαμερές ανηθικότητες του Θεού, σαν να είναι αυτό το μόνο λογικό και συνετό πράγμα, σαν να είναι αυτές οι δίκαιες και λογικές μέθοδοι του Ουρανού. Αυτή η βίαιη συμπεριφορά του ανθρώπου δείχνει εσκεμμένη και ασυνείδητη. Ο άνθρωπος αποκαλύπτει το αποκρουστικό πρόσωπό του και τη φρικτή, σιχαμερή ψυχή του, καθώς και την αξιολύπητη όψη του ζητιάνου. Αφότου περιφερθεί μανιασμένος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, υιοθετεί μια παθητική εμφάνιση και εκλιπαρεί για τη συγχώρεση του Ουρανού, μοιάζοντας με εξαιρετικά αξιοθρήνητο σκύλο. Ο άνθρωπος είναι πάντοτε απρόβλεπτος στις ενέργειές του, πάντοτε «καβαλάει την πλάτη της τίγρης για να τρομάζει τους άλλους»[b], συμμετέχει στη διασκέδαση όπου μπορεί, δεν νοιάζεται καθόλου για την καρδιά του Θεού ούτε κάνει οποιαδήποτε σύγκριση με τη δική του κατάσταση. Απλώς αντιτίθεται στον Θεό σιωπηλά, σαν να τον έχει αδικήσει ο Θεός και να οφείλει να μην του φέρεται κατ' αυτόν τον τρόπο, και σαν ο Ουρανός να μην έχει μάτια να δει και σκοπίμως του κάνει τη ζωή δύσκολη. Έτσι, ο άνθρωπος καταστρώνει συνεχώς μυστικά υποχθόνιες μηχανορραφίες και δεν μαλακώνει ούτε ελάχιστα τις απαιτήσεις που έχει από τον Θεό, κοιτώντας Τον με μάτια αρπακτικού, ατενίζοντας με λυσσαλέο μίσος την κάθε κίνηση του Θεού, χωρίς ποτέ του να σκέφτεται ότι είναι ο εχθρός του Θεού και ελπίζοντας ότι η ημέρα θα έρθει όταν ο Θεός διώξει την ομίχλη, θα κάνει τα πάντα ξεκάθαρα, θα τον σώσει από το «στόμα του λύκου» και θα πάρει εκδίκηση εκ μέρους του. Ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην πιστεύουν ότι παίζουν έναν ρόλο εναντίωσης στον Θεό, τον οποίο ρόλο έχουν παίξει τόσοι και τόσοι ανά τους αιώνες. Πώς θα μπορούσαν να το γνωρίζουν ότι ό,τι κάνουν είναι απόρροια του γεγονότος ότι έχουν εδώ και καιρό ξεστρατίσει, κι ότι ό,τι έχουν καταλάβει το έχει από καιρό καταπιεί η θάλασσα.
Ποιος έχει ποτέ αποδεχθεί την αλήθεια; Ποιος έχει ποτέ υποδεχθεί τον Θεό με ανοιχτές αγκάλες; Ποιος ευχήθηκε ποτέ με χαρά την εμφάνιση του Θεού; Η συμπεριφορά του ανθρώπου έχει εδώ και καιρό φθαρεί, και η μίανσή του έχει από καιρό καταστήσει αγνώριστο τον ναό του Θεού. Ο άνθρωπος, εν τω μεταξύ, εξακολουθεί να συνεχίζει το δικό του έργο, κοιτώντας πάντοτε αφ' υψηλού τον Θεό. Είναι λες και η εναντίωσή του στον Θεό να έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη και αμετάβλητη, και ως αποτέλεσμα θα προτιμούσε να είναι καταραμένος, παρά να υποφέρει άλλο από την κακομεταχείριση των λόγων και των ενεργειών του. Πώς θα μπορούσαν τέτοιου είδους άνθρωποι να γνωρίζουν τον Θεό; Πώς θα μπορούσαν να βρουν ανάπαυση με τον Θεό; Και θα μπορούσαν να είναι κατάλληλοι για να εμφανιστούν ενώπιον του Θεού;
από «Έργο και Είσοδος (9)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
37. Έχω περάσει πολλές ημέρες και νύχτες με τον άνθρωπο, έχω ζήσει στον κόσμο μαζί με τον άνθρωπο και δεν είχα ποτέ απαιτήσεις από τον άνθρωπο. Εγώ απλώς οδηγώ τον άνθρωπο πάντοτε προς τα εμπρός, το μόνο που κάνω είναι να οδηγώ τον άνθρωπο και, για χάρη του πεπρωμένου της ανθρωπότητας, πραγματοποιώ αδιάκοπα το έργο της διευθέτησης. Ποιος κατάλαβε ποτέ το θέλημα του επουράνιου Πατέρα; Ποιος διένυσε την απόσταση μεταξύ ουρανού και γης; Δεν θέλω να περάσω άλλο τα «γεράματα» του ανθρώπου μαζί του, επειδή ο άνθρωπος είναι υπερβολικά παλιομοδίτικος, δεν καταλαβαίνει τίποτα, το μόνο που ξέρει είναι να τρώει μέχρι σκασμού από το γεύμα που έχω ετοιμάσει, απόμακρος από οτιδήποτε άλλο, χωρίς να σκέφτεται ποτέ του οποιοδήποτε άλλο ζήτημα. Οι άνθρωποι είναι τόσο φιλάργυροι, η φασαρία, η κατήφεια και ο κίνδυνος είναι υπερβολικά έντονα στον κόσμο των ανθρώπων, οπότε Εγώ δεν θέλω να μοιραστώ τους πολύτιμους καρπούς της υπερίσχυσης, οι οποίοι συλλέγονται κατά τις έσχατες ημέρες. Ας απολαύσει ο άνθρωπος τις πλούσιες ευλογίες που ο ίδιος δημιούργησε, καθότι δεν Με καλωσορίζει. Γιατί θα έπρεπε να εξαναγκάσω τους ανθρώπους να χαμογελάνε προσποιητά; Κάθε γωνιά του κόσμου είναι στερημένη από ζεστασιά, δεν υπάρχει ίχνος άνοιξης σε κανένα από τα τοπία του κόσμου, επειδή, σαν τα υδρόβια ζώα, ο άνθρωπος δεν έχει την παραμικρή ζεστασιά, είναι σαν ένα πτώμα κι ακόμα και το αίμα που κυλάει στις φλέβες του είναι παγωμένο και του ψυχραίνει την καρδιά. Πού είναι η ζεστασιά; Ο άνθρωπος σταύρωσε τον Θεό χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς να έχει έπειτα την παραμικρή αμφιβολία περί αυτού. Κανένας ποτέ δεν το μετάνιωσε και αυτοί οι βάναυσοι τύραννοι ακόμα σχεδιάζουν να «πιάσουν ζωντανό»[39] τον Υιό του ανθρώπου για άλλη μια φορά και να Τον στήσουν μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα, προκειμένου να θέσουν ένα τέλος στο μίσος που έχουν στην καρδιά τους. Ποιο το όφελος να παραμένω σ' αυτόν τον επικίνδυνο τόπο; Αν παραμείνω, το μόνο πράγμα που θα επιφέρω στον άνθρωπο θα είναι διαμάχες και βιαιοπραγίες, και προβλήματα χωρίς τελειωμό, επειδή ποτέ δεν έδωσα στον άνθρωπο ειρήνη, παρά μόνο πόλεμο. Οι έσχατες ημέρες της ανθρωπότητας πρέπει να είναι γεμάτες πόλεμο και ο προορισμός του ανθρώπου πρέπει να ανατραπεί εν μέσω βιαιοπραγιών και διαμάχης. Δεν είμαι διατεθειμένος να «μοιραστώ» τη «χαρά» του πολέμου, δεν θα συμμετάσχω στο αιματοκύλισμα και τη θυσία του ανθρώπου, καθότι η απόρριψη του ανθρώπου Με έχει οδηγήσει στην «απελπισία» και δεν βαστάει η καρδιά Μου να αντικρίζω τους πολέμους του. Ας πολεμά ο άνθρωπος προς τέρψιν της καρδιάς του, Εγώ θέλω να αναπαυτώ, θέλω να κοιμηθώ, ας συνοδέψουν οι δαίμονες την ανθρωπότητα στις έσχατες ημέρες της! Ποιος γνωρίζει το θέλημά Μου; Επειδή δεν είμαι καλοδεχούμενος στους ανθρώπους, κι επειδή ποτέ τους δεν Με ανέμεναν, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους ευχηθώ καλό κατευόδιο, να τους αφήσω τον προορισμό τους στα χέρια τους, να τους κληροδοτήσω όλα Μου τα πλούτη, να σπείρω τη ζωή Μου στους ανθρώπους, να φυτέψω τον σπόρο της ζωής Μου στο περιβόλι της καρδιάς τους, να τους αφήσω αξέχαστες αναμνήσεις, να δώσω όλη Μου την αγάπη στους ανθρώπους και να τους δώσω όλα αυτά που εκτιμούν σ' Εμένα, ως ένα δώρο για την αγάπη που μας κάνει να ποθούμε ο ένας τον άλλον. Θέλω να αγαπιόμαστε για πάντα, το παρελθόν μας να είναι εκείνο το όμορφο πράγμα που δίνει ο ένας στον άλλον, επειδή Εγώ έχω δώσει όλο Μου το είναι στους ανθρώπους. Τι παράπονα θα μπορούσε να έχει ο άνθρωπος; Έχω ήδη αφήσει το σύνολο της ζωής Μου στους ανθρώπους και, χωρίς να πω λέξη, έχω μοχθήσει για να οργώσω τον όμορφο αγρό της αγάπης για την ανθρωπότητα. Ποτέ Μου δεν έθεσα δίκαιες, κατά τ' άλλα, απαιτήσεις στους ανθρώπους και το μόνο που έχω κάνει είναι απλώς να παραδίνομαι στις διευθετήσεις των ανθρώπων και να δημιουργώ ένα πιο όμορφο αύριο για την ανθρωπότητα.
από «Έργο και Είσοδος (10)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
38. Η ενσάρκωση του Θεού έχει στείλει ωστικά κύματα σε όλα τα θρησκεύματα και τα δόγματα, έχει «βυθίσει στο χάος» την αρχική τους τάξη και έχει συνταράξει την καρδιά όλων εκείνων που λαχταρούν την εμφάνιση του Θεού. Ποιος δεν λατρεύει; Ποιος δεν ποθεί να δει τον Θεό; Ο Θεός βρίσκεται αυτοπροσώπως ανάμεσα στους ανθρώπους εδώ και πολλά χρόνια, όμως ο άνθρωπος δεν το κατάλαβε ποτέ. Σήμερα εμφανίστηκε ο ίδιος ο Θεός και αποκάλυψε την ταυτότητά του στις μάζες. Πώς θα μπορούσε να μην ευφρανθεί η καρδιά του ανθρώπου από ένα τέτοιο γεγονός; Κάποτε ο Θεός μοιραζόταν με τον άνθρωπο χαρές και λύπες, και σήμερα έχει επανενωθεί με τους ανθρώπους και μοιράζεται μαζί τους ιστορίες από καιρούς που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αφότου αποχώρησε από την Ιουδαία, οι άνθρωποι έχασαν τα ίχνη Του. Λαχταρούσαν να συναντηθούν για ακόμα μια φορά με τον Θεό, χωρίς να γνωρίζουν ότι και σήμερα τον έχουν συναντήσει και έχουν επανενωθεί μαζί του. Πώς θα μπορούσε αυτό να μη φέρει στον νου σκέψεις για το χθες; Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, ο Σίμων, ο υιός του Ιωνά, ο απόγονος των Ιουδαίων, αντίκρισε τον Ιησού, τον Σωτήρα, έφαγε στο ίδιο τραπέζι μαζί Του και, αφότου τον ακολούθησε επί πολλά χρόνια, ένιωσε μια πιο βαθιά τρυφερότητα για Εκείνον: Τον αγάπησε από τα βάθη της καρδιάς του, αγάπησε βαθιά τον Κύριο Ιησού. Οι Ιουδαίοι δεν ήξεραν πώς εκείνο το μωρό με τα χρυσά μαλλιά, το οποίο γεννήθηκε σε μια παγερή φάτνη, ήταν η πρώτη εικόνα της ενσάρκωσης του Θεού. Όλοι νόμιζαν ότι Εκείνος ήταν το ίδιο με αυτούς και κανένας δεν Τον έβλεπε ως διαφορετικό. Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι να αναγνωρίσουν αυτόν τον κανονικό και συνηθισμένο Ιησού; Οι Ιουδαίοι Τον θεωρούσαν έναν υιό Ιουδαίου εκείνου του καιρού. Κανένας δεν Τον έβλεπε ως έναν στοργικό Θεό και το μόνο που έκαναν οι άνθρωποι ήταν να απαιτούν αδιακρίτως, ζητώντας Του να τους χαρίσει πλούτη και πλουσιοπάροχα προνόμια, ειρήνη και ευδαιμονία. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι Εκείνος, σαν ένας εκατομμυριούχος, είχε ό,τι θα μπορούσε ποτέ του να ευχηθεί ένας άνθρωπος. Ωστόσο, οι άνθρωποι δεν Του φέρθηκαν ποτέ σαν κάποιον αγαπημένο. Οι άνθρωποι εκείνου του καιρού δεν Τον αγαπούσαν, παρά μόνο διαμαρτύρονταν και Του έθεταν παράλογες απαιτήσεις, ενώ Εκείνος ποτέ Του δεν αντιστεκόταν, χαρίζοντας συνεχώς προνόμια στον άνθρωπο, παρόλο που ο άνθρωπος δεν Τον γνώριζε. Δεν έκανε τίποτα άλλο από το να προσφέρει σιωπηλά στον άνθρωπο ζεστασιά, αγάπη και έλεος, καθώς και, ακόμα περισσότερο, νέα μέσα για να κάνει πράξη άσκησης, οδηγώντας τον να σπάσει τα δεσμά του νόμου. Ο άνθρωπος δεν Τον αγαπούσε, παρά μόνο Τον φθονούσε και αναγνώριζε τα ασυνήθιστα ταλέντα Του. Πώς θα μπορούσε ο τυφλός άνθρωπος να γνωρίζει πόσο μεγάλη ήταν η ταπείνωση που υπόμεινε ο στοργικός Ιησούς, ο Σωτήρας, όταν ήρθε στους ανθρώπους; Κανένας δεν σκέφτηκε τη θλίψη Του, κανένας δεν γνώριζε την αγάπη που είχε για τον Πατέρα Θεό και κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει τη μοναξιά που ένιωθε. Παρόλο που η Παναγία Τον γέννησε, πώς θα μπορούσε να γνωρίζει τις σκέψεις που έκανε ενδόμυχα ο ελεήμων Κύριος Ιησούς; Ποιος γνώριζε τον απερίγραπτο πόνο που βίωνε ο Υιός του ανθρώπου; Αφότου Του έθεταν τις απαιτήσεις τους, οι άνθρωποι εκείνου του καιρού Τον πετούσαν ψυχρά στο πίσω μέρος του μυαλού τους και Τον εξοστράκιζαν. Έτσι, Εκείνος περιφερόταν στους δρόμους μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, περιπλανώμενος επί χρόνια, μέχρι που πέρασαν τριάντα τρία χρόνια ζωής, χρόνια που κράτησαν πολύ αλλά και λίγο ταυτόχρονα. Όταν οι άνθρωποι Τον χρειάζονταν, Τον προσκαλούσαν στο σπίτι τους με το χαμόγελο στο στόμα, προσπαθώντας να Του ζητήσουν πράγματα. Κι όταν Εκείνος ολοκλήρωνε τη συνεισφορά Του, εκείνοι στη στιγμή Τον πετούσαν έξω από την πόρτα. Οι άνθρωποι έτρωγαν αυτό που τους παρείχε από το στόμα Του, έπιναν το αίμα Του, απολάμβαναν τη χάρη που τους χάριζε, κι όμως, Του αντιτάσσονταν, επειδή ποτέ τους δεν γνώρισαν ποιος τους είχε δώσει τη ζωή τους. Εν τέλει, Τον κάρφωσαν επάνω στον σταυρό, κι Εκείνος δεν έβγαλε άχνα. Ακόμα και σήμερα παραμένει σιωπηλός. Οι άνθρωποι τρώνε τη σάρκα Του, τρώνε το φαγητό που Εκείνος τους ετοιμάζει, βαδίζουν στην οδό που Εκείνος τους άνοιξε και πίνουν το αίμα Του, όμως εξακολουθούν να θέλουν να Τον απορρίπτουν, στην πραγματικότητα φέρονται στον Θεό που τους χάρισε τη ζωή τους όπως θα φέρονταν σ' έναν εχθρό, ενώ, αντιθέτως, εκείνους που είναι σκλάβοι σαν κι αυτούς, τους φέρονται λες και είναι ο επουράνιος Πατέρας. Επ' αυτού, δεν αντιτάσσονται εσκεμμένα στον Θεό; Πώς έγινε κι ο Ιησούς πέθανε επάνω στον σταυρό; Το γνωρίζετε; Δεν προδόθηκε από τον Ιούδα, ο οποίος ήταν ο πιο κοντινός Του και ο οποίος Τον είχε φάει, Τον είχε πιει και Τον είχε απολαύσει; Ο λόγος που Τον πρόδωσε Ιούδας δεν ήταν ότι ο Ιησούς δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας συνηθισμένος δασκαλάκος; Αν οι άνθρωποι είχαν καταλάβει πραγματικά ότι ο Ιησούς ήταν ξεχωριστός και καταγόταν από τον ουρανό, πώς θα μπορούσαν να Τον καρφώσουν ζωντανό επάνω στον σταυρό για εικοσιτέσσερις ώρες, μέχρι που να αφήσει την τελευταία Του πνοή; Ποιος μπορεί να γνωρίζει τον Θεό; Το μόνο που κάνουν οι άνθρωποι είναι να απολαμβάνουν τον Θεό με ακόρεστη απληστία, όμως ποτέ τους δεν Τον γνώρισαν. Είναι σαν να δίνεις θάρρος στον χωριάτη! Κάνουν τον Ιησού να υπακούει πλήρως στις εντολές και στις διαταγές τους. Ποιος έχει επιδείξει ποτέ οποιοδήποτε έλεος γι' αυτόν τον Υιό του ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει πού την κεφαλή κλίναι; Ποιος σκέφτηκε ποτέ να ενώσει τις δυνάμεις του μ' Εκείνον, ώστε να ολοκληρώσει την αποστολή του Πατέρα Θεού; Ποιος Τον σκέφτηκε ποτέ έστω και λίγο; Ποιος νοιάστηκε ποτέ για τις δυσκολίες που Εκείνος περνάει; Χωρίς το παραμικρό ίχνος αγάπης, ο άνθρωπος Τον τραβολογάει εδώ κι εκεί. Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει από πού πηγάζει το φως της ζωής του, και το μόνο που κάνει είναι να σχεδιάζει στα κρυφά πώς να για άλλη μια φορά να σταυρώσει τον Ιησού, όπως πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, ο οποίος βίωσε τον πόνο ανάμεσα στους ανθρώπους. Πραγματικά εμπνέει τόσο μίσος ο Ιησούς; Έχουν προ πολλού ξεχαστεί όλα όσα έκανε Εκείνος; Το συσσωρευμένο μίσος χιλιάδων ετών θα εκδηλωθεί τελικά. Εσείς, το γένος των Ιουδαίων! Πότε ήταν ο Ιησούς εχθρικός απέναντί σας, προκειμένου να Τον μισείτε τόσο πολύ; Έχει κάνει τόσα πολλά και έχει μιλήσει τόσο πολύ. Τίποτα από αυτά δεν είναι προς όφελός σας; Σας έδωσε τη ζωή Του, χωρίς να ζητήσει τίποτα σε αντάλλαγμα, σας έδωσε όλο Του το είναι. Θέλετε πραγματικά ακόμα να Τον φάτε ζωντανό; Σας έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε, χωρίς να κρατήσει τίποτα, χωρίς ποτέ να απολαύσει εγκόσμια δόξα, θαλπωρή ανάμεσα στους ανθρώπους και την αγάπη των ανθρώπων ή τις ευλογίες στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι τόσο κακοί μαζί Του, Εκείνος δεν χάρηκε ποτέ τα πλούτη της γης, αφιερώνει όλη την ειλικρινή και φλογερή καρδιά Του στους ανθρώπους, έχει αφιερώσει όλο Του το είναι στην ανθρωπότητα. Ποιος Του έχει δώσει ποτέ θαλπωρή; Ποιος Τον έχει παρηγορήσει ποτέ; Ο άνθρωπος Του έχει φορτώσει όλη την πίεση, Του έχει μεταφέρει όλη τη δυστυχία, έχει ρίξει με τη βία επάνω Του τις πιο ατυχείς εμπειρίες του ανθρώπου, Τον κατηγορεί για κάθε αδικία κι Εκείνος τα αποδέχθηκε χωρίς να πει τίποτα. Παραπονέθηκε ποτέ Του σε κανέναν; Ζήτησε ποτέ Του κάποια μικρή ανταμοιβή από τον οποιονδήποτε; Του συμπαραστάθηκε ποτέ κανείς; Από εσάς, τους κανονικούς ανθρώπους, ποιος δεν είχε μια ρομαντική παιδική ηλικία; Ποιος δεν είχε μια ενδιαφέρουσα νεότητα; Ποιος δεν απολαμβάνει τη θαλπωρή των αγαπημένων του; Ποιος είναι χωρίς την αγάπη των συγγενών και των φίλων; Ποιος είναι χωρίς τον σεβασμό των άλλων; Ποιος είναι χωρίς μια ζεστή οικογένεια; Ποιος είναι χωρίς την παρηγοριά των ατόμων που εμπιστεύεται; Έχει απολαύσει ποτέ Εκείνος κάτι απ' αυτά; Ποιος Του έχει δώσει ποτέ λίγη θαλπωρή; Ποιος Του έχει δώσει ποτέ κάποιο ψήγμα παρηγοριάς; Ποιος Του έχει δείξει ποτέ λίγη ανθρωπιά; Ποιος ήταν ποτέ ανεκτικός απέναντί Του; Ποιος Του στάθηκε στις δύσκολες στιγμές; Ποιος πέρασε μαζί Του τις δυσκολίες της ζωής; Ο άνθρωπος δεν μαλάκωσε ποτέ τις απαιτήσεις που είχε από Εκείνον. Του ζητάει πράγματα χωρίς καμία ηθική αναστολή, λες και, από τη στιγμή που Εκείνος ήρθε στον κόσμο των ανθρώπων, θα πρέπει να είναι το βόδι ή το άλογο του ανθρώπου, αιχμάλωτός του, και θα πρέπει να δώσει όλο Του το είναι στον άνθρωπο. Αν δεν το κάνει, ο άνθρωπος δεν θα Τον συγχωρέσει ποτέ, δεν θα τον αποκαλέσει ποτέ Θεό και δεν θα Τον έχει ποτέ σε μεγάλη υπόληψη. Ο άνθρωπος έχει πολύ αυστηρή στάση απέναντι στον Θεό, λες και έχει βαλθεί να βασανίσει τον Θεό μέχρι θανάτου, και μόνο μετά τον θάνατό Του θα χαλαρώσει τις απαιτήσεις που έχει από Εκείνον. Αν δεν γίνει έτσι, ο άνθρωπος δεν θα ρίξει ποτέ τα στάνταρ των απαιτήσεών του από τον Θεό. Πώς είναι δυνατόν ένας τέτοιος άνθρωπος να μην είναι απεχθής στον Θεό; Τέτοια δεν είναι η τραγωδία του σήμερα; Η συνείδηση του ανθρώπου δεν φαίνεται πουθενά. Λέει συνεχώς ότι θα ανταποδώσει την αγάπη του Θεού, αλλά διαμελίζει τον Θεό και Τον βασανίζει μέχρι θανάτου. Αυτή δεν είναι η «μυστική συνταγή» της πίστης του στον Θεό, την οποία του κληροδότησαν οι πρόγονοί του; Σήμερα οι «Ιουδαίοι» βρίσκονται παντού και συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο έργο, εξακολουθούν να πραγματοποιούν το ίδιο έργο την αντίστασης στον Θεό, κι όμως πιστεύουν ότι έχουν τον Θεό πολύ ψηλά. Πώς θα μπορούσαν τα μάτια του ανθρώπου να γνωρίσουν τον Θεό; Πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος, ο οποίος ζει μέσα στη σάρκα, να αντιμετωπίζεται σαν τον Θεό τον ενσαρκωμένο, ο οποίος προέρχεται από το Πνεύμα; Ποιος από τους ανθρώπους θα μπορούσε να Τον γνωρίζει; Πού είναι η αλήθεια στους ανθρώπους; Πού είναι η αληθινή δικαιοσύνη; Ποιος μπορεί να γνωρίζει τη διάθεση του Θεού; Ποιος μπορεί να ανταγωνιστεί τον επουράνιο Θεό; Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, όταν Εκείνος ήρθε στους ανθρώπους, κανένας δεν γνώριζε τον Θεό και Τον απέρριψαν. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να ανεχτεί την ύπαρξη του Θεού; Πώς μπορεί να επιτρέψει στο φως να εκδιώξει το σκοτάδι από τον κόσμο; Όλα αυτά δεν συνιστούν την αξιοσέβαστη αφοσίωση του ανθρώπου; Δεν είναι αυτή η ορθή είσοδος του ανθρώπου; Και το έργο του Θεού δεν έχει ως επίκεντρο την είσοδο του ανθρώπου; Θα ήθελα να συσχετίσετε το έργο του Θεού με την είσοδο του ανθρώπου, να οικοδομήσετε μια καλή σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό και να εκτελέσετε το καθήκον που οφείλει να εκτελέσει ο άνθρωπος, όσο καλύτερα μπορεί. Έτσι, το έργο του Θεού θα φτάσει, στη συνέχεια, στο τέλος του, καταλήγοντας με την αποθέωσή Του!
από «Έργο και Είσοδος (10)» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»
Υποσημειώσεις:
33. Η φράση «δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά ανάμεσα σε ανόμοια πράγματα» καταδεικνύει ότι οι άνθρωποι μεταστρέφουν το θέλημα του Θεού σε κάτι σατανικό, και αναφέρεται γενικά στη συμπεριφορά με την οποία οι άνθρωποι απορρίπτουν τον Θεό.
34.Η λέξη «ληστής» χρησιμοποιείται για να καταδείξει ότι οι άνθρωποι είναι απαθείς και στερούνται ενορατικότητας.
35. Η φράση «απομεινάρια και υπολείμματα» χρησιμοποιείται για να καταδείξει τη συμπεριφορά με την οποία οι άνθρωποι καταπιέζουν τον Θεό.
36. Η λέξη «απόγονος» χρησιμοποιείται ειρωνικά.
37. Η λέξη «εξοργίζεται» αναφέρεται στο αποκρουστικό πρόσωπο του ανθρώπου, όταν αυτός οργίζεται και αγανακτεί.
38. Η φράση «χωρίς ηθικές αναστολές» αναφέρεται στο όταν οι άνθρωποι αποχαλινώνονται και δεν έχουν τον παραμικρό φόβο Θεού.
39. Η φράση «πιάσουν ζωντανό» αναφέρεται στη βίαιη και απαίσια συμπεριφορά του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι βάναυσος και δεν δείχνει την παραμικρή συγχώρεση προς τον Θεό, ενώ έχει και παράλογες απαιτήσεις από τον Θεό.
b. Είναι κινεζική έκφραση.